Андрэй Адамовіч — об авторе

Предложить изменения

Очень тяжело оценивать такие произведения, как “Таўсьціла і лешч” Андрея Адамовича. Небольшие по объему, они значительно превосходят по вложенному смысле более развернутые формы повествования.

Три главных героя книги отправляются на рыбалку. Двое из них едут попить пива, время от времени позабрасывать удочку, да хорошо провести время. Третий же едет с одной единственной, очень четкой и ясной целью – словить леща. Именно на леща он молится с женой, о нем все его мысли по дороге к озеру, о нем же главный герой постоянно говорит со своими товарищами.

Уже в этой одержимости лещом можно найти множество скрытых символов. И в зависимости от того, что мы хотим увидеть в самом леще, в процессе рыбалки – зависит и все восприятие текста. В этом – главное достоинство ,но и недостаток книги. Это…

Зноў на небасхіле сучбелліту ўзышла новая кніга калі не году, то дзесяцігоддзя і імя ёй “Песня пра Цімура”. І зноў ад пафаснасці і прыдыхання некаторых рэцэнзій на гэты твор у мяне пачынае зводзіць сківіцы і вочы закатваюцца ў гару: чарговы шэдэўр, а калі ўжо што-небудзь нармальнае пачытаць можна будзе! На шчасце ў Адамовіча атрымаўся тэкст трохі больш чытэльны, чым у сёлетняга фіналіста Гедройця. З першых радкоў манера аўтара ламаць чацьвёртую сцяну і звяртацца да чытача наўпрост нібы да сабутыльніка ў кафэ “Белачка” бярэ за жабры і не адпускае роўна да таго моманту пакуль Адамовіч раптам не абрывае гэтыя постмадэрныя гульні ў дыялог і не вяртаецца да звыклага апавядальнага стылю (час ад часу ён такі ўзгадвае, што не ўсё яшчэ сказаў чытачу-сабутыльніку, але такога напора як ў першай…