Ежи Ярневич - все книги по циклам и сериям | Книги по порядку

Jerzy Jarniewicz, uznany tłumacz i literaturoznawca, z ogromną erudycją przybliża czytelnikom problemy związane z przekładem literackim, zwłaszcza z języka angielskiego.

Zaczyna od rozważań nad zmieniającym się na przestrzeni historii literatury statusem tłumacza i podstawowymi typami tłumaczy. Następnie omawia stereotyp poetyckości w polskich przekładach poezji, poetykę nadmiaru, czyli dodawanie rzeczy nieobecnych w oryginale, oraz problemy z rodzajem gramatycznym i oddaniem oryginalnego tytułu. Jarniewicz zajmuje się zarówno przekładami z polskiego na języki obce - między innymi Trenów Kochanowskiego, Ferdydurke i Trans-Atlantyku Gombrowicza oraz Solaris Lema, jak i z angielskiego na polski - dzieł Edgara Allana Poe, Jane Bowles, T.S. Eliota czy Jamesa Joyce'a. Porównuje również dwa przekłady Winnie the Pooh A.A. Milne'a.

Ta książka uświadamia przyszłym tłumaczom, na jak wiele pułapek i dylematów natkną się w tym zawodzie, a praktykom przypomina, jak wiele wyzwań jeszcze przed nimi.

Od pieśni (Pounda) do skowytu (Ginsberga), lecz nie tylko: od Eliota do Bukowskiego, od Stevensa do slamu, eseje Jerzego Jarniewicza o dwudziestowiecznej poezji amerykańskiej ukazują rozległość jego zainteresowań, a przy tym ogromną erudycję i coś, co można nazwać miłosną ciekawością. O reprezentatywnych wierszach kilkunastu poetów pisze bowiem uczony, który sam jest poetą - mariaż tych wrażliwości w szkicach Jarniewicza przynosi efekty tyleż nieoczekiwane, co znakomite. Pretekstem dla większości szkiców była publikacja polskiego przekładu wierszy poszczególnych poetów, omawianych w tym tomie, zatem dotyczą one tekstów dostępnych dla polskiego czytelnika. Lecz nawet gdyby tak nie było, polecałbym gorąco lekturę Od pieśni do skowytu, bo jest to książka mądra i pożyteczna.
/Tadeusz Pióro/

Tom wyreżyserowany przez autora zgodnie z regułami gatunku kina mondo cane. Jarniewicz rejestruje prawdziwe śmierci znajomych, zerwania, odejścia – i bezlitośnie przygląda się własnym reakcjom na te „krańcówki”. Kpiarsko poczyna sobie z modelem poezji konfesyjnej, gdy obnaża zarówno perwersyjny wojeryzm mediów, jak i słabości własnego, coraz częściej schorowanego ciała. Ciągle zmienia perspektywę składni: raz ustawia obiektyw z ironicznego dystansu, a chwilę później kameruje wszystko w szokująco intymnym zbliżeniu. Jest tu wszystko, na co tak bardzo pragnęliście patrzeć, i na co tak bardzo patrzeć wam nie dano.