Янка Сіпакоў — о поэте

Предложить изменения

Янка Сіпакоў мае ўсе шанцы паўтарыць лёс Алеся Дудара або Міхася Стральцова. Гадоў дзесяць – пятнаццаць таму Стральцова ведалі бадай толькі дасведчаныя людзі ў беларускай літаратуры. Ён практычна не перавыдаваўся. Але справядіваць у адносінах да паэта ўзяла верх – адна за адной пачалі выходзіць яго кнігі і нават з’явілася прэстыжная прэмія яго імя. Сёння Стральцова называюць выключна класікам беларускай літаратуры. Яшчэ горш сітуацыя была з Дударом. Таго зусім забылі. Прычым адмыслоўцы-літаратуразнаўцы ўспрымалі яго як трэццеразраднага паэта з маладнякоўскага літаратурнага падлеску. Сёння Стральцоў і Дудар адны з самых запатрабаваных беларускіх паэтаў.

Таму я не сумняваюся, што з часам Янка Сіпакоў, якога паціху забываюць, верне свае лаўровыя вянкі і справядліва ўвойдзе ў галоўны пантэон…

Як вы зразумелі з назвы, размова пойдзе пра аповесць Янкі Сіпакова "Крыло цішыні" (1976). Твор аўтабіяграфічны, бо аўтар, які і галоўны герой Ясь рана страціў бацькоў у час Вялікай Айчыннай вайны за сувязь з партызанамі, іх закатавалі гестапаўцы. Выхоўваўся ў цёткі Аляксандры Іванаўны, бацькавай сястры, якая за выратаванне яго і дзвюх сясцёр была ўзнагароджана медалём "За баявыя заслугі" - біяграфічная даведка. Уражлівы момант у творы, калі цётцы адмаўляюць у дапамозе ўзараць зямлю суседзі Гасціла (за тое, што не дала ненадоўга панасіць бацькаў касцюм як памяць) і Марка Клёцка (які быў сквапны, хітры і яго ў вёсцы не любілі многія).

Вучыўся ў Зубрэвіцкай сярэдняй школе і адначасова працаваў паштальёнам.

Каб не рэальны факт, то сказаў бы, што цікавая аўтарская знаходка - апісаць жыццё…