Новинки Виктора Афанасьевича Казько

У новую кнігу лаўрэата Дзяржаўнай прэміі Беларусі імя Я.Коласа Віктара Казько ўвайшлі аповесці "Час збіраць косці", "Прахожы", "І нікога, хто ўбачыць мой страх". Аўтар запрашае чытачоў далучыцца да падарожжа пакручастымі сцежкамі чалавечае памяці, дзе будзённасць перагукаецца з трывожным сном, поўным прарочых і сімвалічных праяваў, заклікае прыслухацца да глыбокіх філасофскіх, месцамі містычных, а ў выніку заўсёды аптымістычных і жыццесцвярджальных думак і развагаў.

Аповесць Віктара Казько «Суд у Слабадзе» прысвечана тэме апаленага вайной маленства.
Аўтар паказаў вайну, убачаную вачыма дзіцяці. Галоўны герой твора, выхаванец дзетдома Колька Лецечка, памірае ўжо ў мірны час. Яго смерць — вынік нечалавечай жорсткасці фашыстаў, якія ў канцлагеры бралі ў дзяцей кроў для раненых нямецкіх салдат і афіцэраў.
У аснове твора ляжаць сапраўдныя падзеі — судовыя працэсы над здраднікамі Радзімы ў час Вялікай Айчыннай вайны.

У чарговую кнігу прозы Віктара Казько ўвайшоў аднайменны раман «Бунт незапатрабаванага праху». У цэнтры ўвагі пісьменніка — мастацкае даследаванне драмы чалавечай душы на пераломе XX і XXI стагоддзяў, калі адной з важ­нейшых функцый літаратуры з’яўляецца папярэджанне і прароцтва.

Новая кніга вядомага беларускага празаіка складзеная з эсэістыкі і публіцыстыкі апошніх гадоў. Вось толькі некаторыя іх назвы, якія яскрава сведчаць і пра змест: “Азвярэнне, амаль Крамлёўская гісторыя”, “Дзікае паляванне каралёў сталіншчыны”, “Абуджэнне памяці”, “Так на Беларусі хаваюць прарокаў”, “Зазірнуць у вочы свайму “Я”, “Я вам ніколі не хлусіў” і інш. Вастрыня і надзённасць, боль за родную зямлю і краіну, мову і культуру — адметнасць кнігі, як і ўсёй творчасці Віктара Казько.

Віктар Казько свядома выбірае сваім героем адчужанага чалавека, які жыве ў варожым свеце, мяцежную, узрушаную страсцямі асобу, душа якой разрываецца на часткі ад супярэчнасцей, якія перапаўняюць яе. I ён, здаецца, знаходзіцца куды бліжэй да ісціны ў разуменні сучаснай чалавечай сітуацыі, у якой мы ўсе апынуліся па сваёй і не па сваёй волі і віне. На мяжы тысячагоддзяў "парвалася сувязь часоў", чалавек і чалавецтва трапіла ў пастку сваіх жа утопій.

Аповесць Віктара Казько «Суд у Слабадзе» прысвечана тэме апаленага вайной маленства. Аўтар паказаў вайну, убачаную вачыма дзіцяці. Галоўны герой твора, выхаванец дзетдома Колька Лецечка, памірае ўжо ў мірны час. Яго смерць — вынік нечалавечай жорсткасці фашыстаў, якія ў канцлагеры бралі ў дзяцей кроў для раненых нямецкіх салдат і афіцэраў. У аснове твора ляжаць сапраўдныя падзеі — судовыя працэсы над здраднікамі Радзімы ў час Вялікай Айчыннай вайны.

"Путеводная звезда" №5/2006

Виктор Козько - "Судный день"
Виктор Потанин - "Боря-маленький и другие"
Валентин Осипов - "Орлик"

"Суд у Слабадзе" – аповесць Віктара Казько, прысвечаная тэме апаленага вайной жыцця не толькі дарослых, але і дзяцей, у якіх аднялі маленства. У аснове твора ляжаць сапраўдныя падзеі.

Творы Віктара Казько добра вядомыя беларускаму чытачу. Па аповесцях «Суд у Слабадзе», «Выратуй і памілуй нас, чорны бусел» і апавяданні «Літары на мармуры» зняты кінафільмы. Яны знітаваны адной тэмай — вайна, экалогія, Чарнобыль. Экалогія нашай душы, яе стан, здароўе і хвароба, мінулае і будучае — тое, што цалкам залежыць ад чалавека. Чытач адчуе непакой аўтара за лёс роднай Беларусі, за ўсё жывое на зямлі.

Раман лаўрэата Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь Віктара Казько апавядае пра лёс дзетдомаўскага саду, які пасадзілі яго выхаванцы. Сад — гэта памяць пра тых, хто загінуў за наша шчасце. Сад — гэта наша родная зямля, якую нам трэба берагчы і шанаваць. Так разумеюць жыццё героі твора.

Імя Віктара Казько шырока вядома ў Рэспубліцы Беларусь і за яе межамі. У першы том празаіка ўвайшлі раман «Неруш», галоўная тэма якога — складаны эканамічны стан Палесся, і апавяданні, напісаныя ў розныя гады жыцця.

В книгу белорусского прозаика, лауреата премии Ленинского комсомола Виктора Козько вошли три повести: "Високосный год", "Повесть о беспризорной любви" и "Судный день", за которую писатель был удостоен Государственной премии БССР. Все их объединяет одна тема: оборванное войной детство, мужание подростка в это суровое, тяжкое время; в самых трудных обстоятельствах формируется характер героев книги, через жизненные испытания проносят они чистоту своей души.

«Хроника детдомовского сада» - новое многоплановое произведение талантливого белорусского прозаика, лауреата премии Ленинского комсомола Виктора Козько. В нем повествуется о трудной порой трагической доле белорусских детей, на неокрепшие плечи которых обрушилось военное лихолетье. Действие романа завершается в наши дни.

Повесть лауреата Государственной премии БССР Виктора Козько, удостоенная премии Ленинского комсомола, посвящена геологам, их нелегкому труду, теме, таящей в себе острые жизненные конфликты. Показывая своих героев, автор дает возможность нам заглянуть в сокровенное «я» каждого и понять, как в соответствии со своей гражданской позицией разные люди откликаются па одно и то же жизненное явление.

У кнізе расказваецца аб сучаснай вёсцы, аб складаных праблемах, звязаных з асушэннем палескіх балот. Твор прасякнуты трывогай за прыроду, якой часам чалавек у паспешлівасці і неашчаднасці наносіць вялікія страты.

Новый роман лауреата премии Ленинского комсомола, лауреата Государственной премии Белорусской ССР В. Козько посвящен современной белорусской деревне; в центре повествования мелиораторы Полесья; автор затрагивает широкий круг социальных и нравственных проблем, которыми живет сейчас полесское село.

У аснове аповесці «Суд у Слабадзе» ляжаць сапраўдныя падзеі — судовыя працэсы над здраднікамі Радзімы ў час Вялікай Айчыннай вайны.
Галоўны герой — сялянскі хлопец Лецечка з трагічнай доляй. Бацькі яго pагінулі ад рук фашыстаў, а ён трапіў у канцэнтрацыйны лагер, дзе ў дзяцей бралі кроў для раненых фашысцкіх салдат і афіцэраў.
Барацьба за мір, нянавісць да вайны — вось асyоўная ідэя твора.
Розным надзённым праблемам прысвечаны апавяданні аўтара.

Книгу Виктора Козько составили две повести. В "Повести о беспризорной любви" рассказано о судьбе мальчишки, у которого война забрала родителей и который шел к людям через голод, беспризорничество, скитания, находя в них душевность, доброту, любовь.
Вторая повесть - "Темный лес - тайга густая" - со всей остротой ставит проблему разумной жизни человека среди природы и в дружбе с ней, поисков того душевного равновесия, которое немыслимо в отрыве от природы.

Белорусский прозаик Виктор Козько (пишет на русском языке) дебютировал в 1972 году на страницах "Нового мира" с повестью "Високосный год", которая сразу же была отмечена критикой как явление в широком потоке прозы молодых писателей и затем издана в республике. Эмоционально, на высоком драматическом накале герой повести, теперь взрослый человек, повествует о своем военном детстве, о страдании родной земли, о мужании подростков, прошедших через сиротство, детдом; затем - школа ФЗО, работа в шахтах и колхозах - и осознание неразрывности своей судьбы с судьбою Родины. С позиций высокого нравственного максимализма написана и повесть "Здравствуй и прощай" - она посвящена нынешним землепроходцам - геологам.