Цитаты из книг — Владимир Некляев

*** Устаць. Прыбрацца. Выпіць каву. Пісаць і кінуць. Праз Варшаву Ісці, не знаючы, куды. Купіць цыгаркі, піва. Злоты Падаць жабрачцы. З павароту Вярнуцца на свае сляды. Так пражываеш адзіноту.

Я задаўся просценькім пытаннем: а колькі ж напісаў я за сваё жыццё гэтых самых аўтабіяграфіяў?.. Безліч!.. А для чаго я іх пісаў? Каб паступіць у тэхнікум, у інстытут, у Саюз пісьменнікаў, каб паехаць за мяжу, каб атрымаць медаль, ордэн, прэмію, каб працаваць у газеце, у часопісе, на тэлебачанні, каб стаць карэспандэнтам,…

Ва ўсе часы адны і тыя тры сюжэты!.. Ён хоча, яна не дае!.. Яна дае, ён не хоча! Ці не можа!.. Ён і яна хочуць і могуць, але ім замінаюць!.. І тады гэта Шэкспір!.. "Рамэа і Джульета!.." І ўсё!.. Усё напісана!..

"А почему у вас, товарищ Купала, нет ни одного масштабного произведения о товарище Ленине? Вот у товарища Маяковского есть, а у вас нет. По какой причине?.." - Па той, што не напісаў! - нечакана для самога сябе весела адказаў Купала.

- Ты - гэта не тое, што ты можаш сказаць. Ты - гэта тое, што пра цябе напісана. У аб'ектыўках, даведках, характарыстыках... - І ў даносах? - І ў даносах! Бо кожны думае: не бывае дыму без агню! Кожны рады падумаць пра іншага горш, каб пра сябе падумаць лепш. Хоць было тое, што напісана, хоць не было!..

- Калі пачула, што ты чытаеш па-беларуску, падумала, што лепш бы ты п'яны быў, - казала ўжо на іншай гары, на Віташы пад Сафіяй, дзе назаўтра таварыш Жыўкаў даваў абед у гонар таварыша Брэжнева, Ганна. І смяялася. - Але Брэжнеў вырашыў, што ты чытаеш па-балгарску, а Жыўкаў, што не так добра ведае рускую мову.

Віктар ужо ведаў, як і хто змусіў бацьку Ганны ажаніцца з яе маці, таму сказаў: "Але ж вы не Берыя. Тым больш не Сталін. І часы не тыя". Грачын гэтак сціснуў яму плячо, што яно хрумснула. - Не Берыя, але часы тыя самыя. Нават лепшыя.

А цяпер немцы сімвал барацьбы беларусаў з бальшавікамі зрабіць з яго надумалі. З намі, - падміргнуў грузін Берыя грузіну Мяркулаву, - маскалямі.

- Гэта простым савецкім грамадзянам простую савецкую прастытутку нельга мець, - ускінулася на ложак Ганна. - А дэлегату XXVI з'езда КПСС можна мець прастытутку з тэлескопам!

Бог Званы. Нарадзіўся!.. Зіма – І Бог на Каляды, мой госць, Што кажа мне: смерці няма. А што тады ёсць?

Каляды Вользе Над Крэвам сцямнела. І першая зорка ўзышла. Зусім маладая. І свеціць няўмела. Пакуль ты шукала, пакуль ты мяне не знайшла – Над Крэвам сцямнела. Крэўлянка знямела, Пад лёдам суцішыўся бег. Завея саспела. Прыйшлі снегапады. Пакуль ты на ганку змятала з валёначак снег – Насталі Каляды. Званы зазвінелі. Хрыстос…

Спіце, воі. Мужчыны. Далёка яшчэ да відна. Вы праспалі Айчыну! І ў снах беларускіх яна Не пагоняй ляціць, а ваўчыцай на бруху паўзе І сама сабе лапу, каб вырвацца з пасткі грызе.

Паўліна Мядзёлка паказвае на допыце ў ГПУ (5.08.1930). «Кола людзей, зь якім я сутыкалася ў пэрыяд 1925—1926 г., пад канец 1926 г. разьбівалася на дзьве групы (пазьней была і трэцяя група). Да першай групы, якую жартам называлі беларускай арыстакратыяй, адносіліся Доўнар-Запольскі, Краскоўскія, Ермаковічы, Цьвікевічы,…

На стале дырэктара Тумаса стаяў не надта чысты графін з вадой. Гэтакі самы, як на стале маёра Гагарына. Дырэктар заўважыў, што я гляджу на графін, і наліў вады. — На, выпі. Дык хто?.. Я выпіў. Вада ў дырэктарскім графіне, як і ў графіне маёра КДБ, здалася падсоленай. Што ім усім падсыпаюць, каб яны маёрамі ды дырэктарамі…

Аўтамат з газіроўкаю стаяў на пляцы Волі, на спуску да Нямігі, куды перанеслі яго з праспекта Леніна ад крамы пад гадзіннікам, шостай прадуктовай, у якой і пачалі прадаваць мінчукам пеністую ваду з сіропам і без. Чаму перанеслі, ніхто не ведаў. Але ўсе здагадваліся: каб ятку знесці, у якой раней мяса прадавалі. Мяса на…

Косця кажа, што зусім не на Мінскай Нямізе была тая бітва, бо не было тут за што і каму біцца. І што ўвогуле не б’юцца на рэках даўжынёю ў тры вярсты. Можа, яно і так, але, давяраючы Ворану ва ўсім, у гэтым я не веру яму. Біцца заўсёды ёсць за што і ёсць каму ў любым месцы. А тым больш на Нямізе…

Злом можа быць нават дабрыня. Асабліва, калі яна чужая. Я люблю кашу, дык і табе дам, і ты яе любі. Чаму? Бо я яе люблю! Я так жыву, дык і ты так жыві, як я! Чаму? Бо я так жыву! А на тое, што нехта любіць не кашу, а клёцкі, што хтосьці інакш хоча жыць, напляваць!