Ева Вежнавец — о писателе

Предложить изменения

Калі існуе ў свеце якая магія, то дакладна кніжная, і ёй можна вытлумачыць здольнасць некаторых твораў зачароўваць. Калі ты знаходзіш сябе з кнігай у руках у куточку кватэры, а вусны прагаворваюць тэкст, нібы замову. Так і чытаецца новая кніга Евы Вежнавец: на адным дыханні, як замова. Замова ад страху, ад гістарычнага бяспамяцтва. Сюжэт апісваецца адным сказам: алкагалічка Рына вяртаецца ў Беларусь на пахаванне бабкі, дзе яе ўжо чакаюць цені мінулага. Можна збегчы ад іх у іншую краіну, але прыйдзе час, калі яны паклічуць цябе. Тыя ж цені мінулага накрываюць і чытача, а далей пачынаецца самае сапраўднае чараўніцтва. Жанр «балотная казка» ў анатацыі пазначаны не проста так. Гэта не толькі пра сюжэт, але і пра здольнасць кнігі засмоктваць у сябе. Як вір памяці ў серыі кніг пра Гары Потэра.…

Ева Вежнавец належыць да тых пісьменніц, якія пішуць “рэдка ды трапна”. Яе папярэдняя кніга “Шлях дробнай сволачы”, яна ж і першая, выйшла ў 2008 годзе ў кніжнай серыі “Кнігарня Нашай Нівы”. І вось пабачыла свет другая кніга “Пашто ідзеш, воўча?”. Практычна ўсе літаратурныя творы, якія яна напісала, прысвечаны метафізічнаму жыццю беларускай вёскі. І большасць галоўных герояў гэтых твораў – вясковыя чараўнікі, шаптухі і дзівакі. І падзеі, якія ў іх адбываюцца, часам настолькі містычныя, што нібыта з адпаведных галівудскіх фільмах.

Вось і новую аповесць “Пашто ідзеш, воўча?” ніяк не параўнаеш з класічнымі творамі Івана Мележа, Анатоля Кудраўца ці Івана Пташнікава. Хаця ёсць беларускі пісьменнік, які нечым блізкі да Вежнавец – гэта Франц Сіўко з яго містычнай аповесцю “Удог”. Бо ў гэтых…