Новинки Дороты Масловской

Powieść obyczajowa. Zapisany artystycznie popsutą polszczyzną monolog młodego człowieka przeżywającego przygody z pięcioma dziewczynami po kolei oraz amfetaminą non stop. Paszport "Polityki" i nagroda publiczności Nike 2002.

Дорота Масловська (1983 р.н.) буквально сколихнула літературний світ своїм дебютним романом «Польсько-російська війна під біло-черво-ним прапором» (2002), який незабаром став бестселером. У пресі почався справжній бум, книжка розійшлася нечуваним для Польщі тиражем й була перекладена багатьма європейськими мовами, а юна письменниця відразу стала знаменитою. Польсько-російська війна — це сюрреалістична алегорія впертої національної самосвідомості, єхидна карикатура на будь-яку ксенофобію. У всьому винні кацапи, тому корінна польська раса веде з ними війну. Світ героїв Масловської нагадує наркотичні глюки. В цьому світі нема цінностей, є тільки незліченні ідеології і порожнеча пересиченості...

Paw królowej to opowieść dziejąca się współcześnie w Polsce, w odróżnieniu od bestsellerowej Wojny polsko-ruskiej... nie na prowincji lecz w Warszawie. Dorota Masłowska wykreowała nową galerię pełnych humoru postaci, z których zabawnymi przygodami z pewnością zaprzyjaźnią się czytelnicy. Autorem okładki oraz licznych ilustracji jest tym razem Maciej Sieńczyk, artysta znany z komiksów drukowanych w miesięczniku Lampa.

Польско-русская война - это сюрреалистическая аллегория упертого национального самосознания, ехиднейшая карикатура на всякую ксенофобию. Во всем виноваты русские, поэтому коренная польская раса ведет с ними войну. Мир героев Масловской напоминает наркотические глюки. В этом мире нет никаких ценностей, есть только бесчисленные идеологии и пустота пресыщения.

Słowo rodzi się z ciśnienia uczuć, potrzeby kontaktu, pr?by nadania sensu – własnemu życiu i światu. Towarzyszy myśli, wręcz ją warunkuje. Jest skarbem-zapisem ludzkiego doświadczenia. Odpowiedzi może być wiele, jak wiele jest możliwych postaw, nurt?w filozoficznych i światopogląd?w; jak wiele jest język?w i sposob?w ich opisywania; jak wielu jest ludzi. Pisarz to ten, kto wydaje się ekspertem od słowa. Czyni je przecież narzędziem poznania, zwraca je ku ludziom. Nawet jeśli nie chce o słowie m?wić, ujawnia wobec niego stosunek w swojej tw?rczości. W niej widać, czy powierza się słowu z oddaniem, czy stara się nad nim zapanować. Ufa mu czy jest wobec niego podejrzliwy. Książka jest wyborem moich rozm?w z pisarzami i o pisarzach. Jest nie tylko świadectwem fascynacji ich tw?rczością, ale i zapisem pr?b przedarcia się do ich świat?w, emocji, tajemnic – ludzkich i czysto warsztatowych. Wierzę, że utrwalone pr?by mogą stać się podnietą do niejednej refleksji na temat roli słowa, roli spotkania człowieka z człowiekiem i dramaturgii rozmowy. Czytanie tej książki stać się może tw?rcze i służyć Dobru, jeśli towarzyszyć mu będzie przekonanie, kt?re wypowiedział J?zef Tischner: „Przystępując do opisu doświadczenia spotkania, dotykamy granicy języka (…). Jesteśmy więc skazani na metaforę. Prawda o drugim człowieku jest czymś niesłychanie kruchym i nietrwałym”.