Том 1. Глубокое течение. Рассказы

В течение последнего полугода я предпринимала 7 попыток прочитать этот роман. Прочитывала то десять страниц, то пару глав. И вроде было довольно интересно, но не цепляло, не хотелось возвращаться к книге. И, о чудо, взяв в очередной раз роман в руки, начав читать самого начала, я смогла прочитать его за 3 дня. Это при том, что я обычно книги на белорусском языке читаю очень медленно. Почему я в принципе захотела читать этот роман? У нас в домашней библиотеке осталось довольно большое советское наследие: подписные издания, "макулатурные" книги. В числе этих книг есть шесть томов творчества Шамякина. "Глыбокая плынь" (Глубокое течение) - один из первых романов автора. Логично начать знакомство именно с этой книги, решила я. Роман неоднозначный: довольно "сырой", но в то же время глубоко…

Гэта быў першы раман Шамякіна. Напэўна таму ён крыху нагадвае "пробу пяра": напісаны зусім не мудрагеліста, калі не сказаць, даволі спрошчана. Нават самыя кранальныя моманты, калі Таццяна Маеўская ратуе яўрэйскага хлопчыка, або калі ўрач Алена, не маючы належнай падрыхтоўкі, вымушана ампутыраваць нагу каханаму, здаюцца крыху недапрацаванымі і не выклікаюць тых пачуццяў, якія павінны былі б выклікаць. Пэўныя эпізоды не вытрымліваюць крытыкі ў плане праўдападобнасці. Напрыклад, калі партызан Жэнька, ніколькі не хаваючыся, сярод белага дня прыходзіць у вёску, абвешаны траспарантамі, і праводзіць мітынг. А немцы ж зусім побач... І дзяўчаты ўсе такія баявыя: "Як гэта здорава — жыць, змагацца і кахаць!". Яно-то здорава, калі б не было столькі пакут і смерці. Няўлоўнасць і кемлівасць нашых…